Ug ang mga eskriba ug mga Pariseo nagbantay pag-ayo kang Jesus aron pagtan-aw kon moayo ba siya ug sakit panahon sa adlaw nga igpapahulay, aron makakita sila ug ikasumbong batok kaniya.
Kadtong nagtinguha sa akong kinabuhi nagbutang ug mga lit-ag; kadtong nagtinguha sa akong pagkalaglag nagsulti ug kadaot, ug naghunahuna ug mga limbong sa tibuok nga adlaw.
nga pinaagi sa pulong naghimo sa tawo nga sad-an, ug nagbutang ug usa ka lit-ag alang niadtong nagbadlong diha sa ganghaan, ug nagpasimang sa matarong tungod sa usa ka butang nga walay hinungdan.
Kay ako nakadungog ug daghang mga hagawhaw. Kalisang anaa sa tanang dapit! “Isumbong siya! Isumbong nato siya!” nag-ingon ang tanan nakong mga suod nga higala, nga nagbantay sa akong pagkapukan. “Basin ug malingla siya, ug mabuntog nato siya, ug makapanimalos kita kaniya.”
Apan ang pangulo sa sinagoga, nga nasuko tungod kay si Jesus nag-ayo ug masakiton sa adlaw nga igpapahulay, miingon sa mga tawo, “Adunay unom ka adlaw diin ang buhat kinahanglang buhaton. Anhi kamo niining mga adlawa ug magpaayo ug dili sa adlaw nga igpapahulay.”
Ug ilang gibantayan siya, ug gipaadtoan nila ug mga tigpaniid nga nagpakaaron-ingnon nga matarong aron ilang mabitik siya pinaagi sa iyang isulti, aron ilang itugyan siya ngadto sa kagamhanan ug sa pagbuot sa gobernador.
Pipila sa mga Pariseo miingon, “Kining tawhana dili gikan sa Dios kay wala siya magtamod sa adlaw nga igpapahulay.” Apan ang uban miingon, “Unsaon man sa usa ka tawong makasasala ang paghimo ug mga milagro nga sama niini?” Ug may panagsumpaki diha kanila.