Apan sa pagkakita niini ni Simon Pedro, mihapa siya sa atubangan ni Jesus ug miingon kaniya, “Pahawa gikan kanako, kay ako usa ka tawong makasasala, O Ginoo.”
Ug siya miingon kang Elias, “Unsa may inyong nasuk-an kanako, O tawo sa Dios? Mianhi ikaw aron sa pagpahinumdom kanako sa akong sala ug sa pagpatay sa akong anak!”
Unya miingon ako, “Alaot ako! Kay ako nawala; tungod kay ako usa ka tawo nga hugaw ug mga ngabil; ug ako nagpuyo taliwala sa mga tawo nga hugaw ug mga ngabil; kay ang akong mga mata nakakita sa Hari, ang Ginoo sa mga panon!”
Sa pagsulod na nila sa balay, ilang nakita ang bata uban kang Maria nga iyang inahan, ug sila miluhod ug misimba sa bata. Ug sa naukban na nila ang ilang mga bahandi, ilang gihalaran siya ug mga gasa: bulawan ug insenso ug mira.
Apan mitubag kaniya ang kapitan nga nag-ingon, “Ginoo, dili ako takos sa pagpadayon kanimo ilalom sa akong atop apan isulti lamang ang pulong ug mamaayo ang akong sulugoon.
gikamay nila ang ilang mga kauban nga didto sa laing sakayan aron moduol ug motabang kanila. Sila nanuol, ug ilang gipuno ang duha ka sakayan nga tungod niana sila nagkaunlod.
Busa si Maria, sa pag-abot niya sa dapit diin didto si Jesus ug sa pagkakita niya kaniya, mihapa sa iyang tiilan ug miingon kaniya, “Ginoo, kon dinhi pa ikaw dili unta mamatay ang akong igsoon.”
Kay sa pagkakaron, ang atong makita sa salamin hanap lamang nga panagway apan unya sa nawong ug nawong na. Sa pagkakaron, bahin lamang ang akong nahibaloan, apan unya masabtan ra nako ang tanan, ingon nga ang tanan kanako nasabtan.
Sa pagkakita nako kaniya, natumba ako nga daw patay diha sa iyang tiilan. Ug gitapion niya kanako ang iyang tuo nga kamot ug miingon siya kanako, “Ayaw kahadlok! Ako mao ang sinugdan ug ang kataposan
Unya ang mga tawo sa Bet-semes miingon, “Kinsa ba ang makahimo sa pagtindog sa atubangan sa Ginoo, kining balaan nga Dios? Ug kang kinsa man siya moadto aron kita makalikay kaniya?”