Kining atong kahimtang makatarunganon gayod kay kita nagdawat man sa angay nga balos sa atong mga binuhatan, apan kining tawhana walay nabuhat nga daotan.”
Sa diha nga siya diha sa kasakitan, siya nangaliyupo sa kaluoy sa Ginoo nga iyang Dios ug nagpaubos sa iyang kaugalingon sa hilabihan gayod sa atubangan sa Dios sa iyang mga katigulangan.
Ug human niining tanan nga midangat kanamo tungod sa among mga daotang buhat ug tungod sa among dakong sala, sa nakita nga ang among Dios nagsilot kanamo ug dili igo sa angay sa among kasal-anan ug naghatag kanamo sa maong usa ka salin,
Sila mitindog sa ilang dapit ug mibasa gikan sa basahon sa Balaod sa Ginoo nga ilang Dios sulod sa ikaupat nga bahin sa adlaw kay sa laing ikaupat nga bahin niini sila nagsugid ug nagsimba sa Ginoo nga ilang Dios.
Ako nag-ampo sa Ginoo nga akong Dios ug misugid nga nag-ingon, “O Ginoo, ang dako ug makalilisang nga Dios nga nagtuman sa kasabotan ug sa gugmang walay paglubad ngadto kanila nga nahigugma kaniya ug nagtuman sa iyang mga sugo,
Ug samtang naglingkod siya didto sa hukmanan, gipadad-an siya sa iyang asawa ug tugon, “Ayaw pangilabot nianang tawo nga matarong kay karong adlawa nahasol ako pag-ayo tungod sa akong damgo mahitungod kaniya.”
Busa sa pagtan-aw ni Pilato nga wala siyay mahimo ug nagsugod na hinuon ang kagubot, mikuha siya ug tubig ug sa atubangan sa panon sa katawhan nanghunaw siya sa iyang mga kamot nga nag-ingon, “Wala akoy sala sa dugo niining tawhana, inyo na kanang tulubagon.”
Karon, sa diha nga ang kapitan ug ang iyang mga kauban nga nagbantay kang Jesus nakakita sa linog ug sa mga nahitabo, sila nalisang pag-ayo ug miingon, “Sa pagkatinuod kining tawhana anak sa Dios!”
Sa gisultihan siya ug pasipala, wala siya mobalos ug pasipala; sa nag-antos siya, wala siya manghulga; hinuon gitugyan niya ang iyang kaugalingon ngadto kaniya nga maghukom uban sa katarongan.