Pagmata, pagmata, tindog, O Jerusalem, ikaw nga nakainom diha sa kamot sa Ginoo sa kupa sa iyang kaligutgot, ikaw nga nakainom sa linugdang sa panaksan sa pagpasapinday.
Kini mao ang gisulti sa imong Ginoo, ang Ginoo, ang imong Dios nga nangaliyupo mahitungod sa iyang katawhan, “Tan-awa, nakuha na nako gikan sa imong kamot ang kupa sa pagsusapinday, ang panaksan sa akong kaligutgot, ikaw dili na gayod moinom niini;
Kay mao kini ang giingon kanako sa Ginoo, ang Dios sa Israel: “Kuhaa gikan sa akong kamot kining kupa sa bino sa kapungot, ug paimna ang tanang mga nasod nga paadtoan nako kanimo.
Ug sa maong panahon si Jesus miingon, “Nagpasalamat ako kanimo, Amahan, Ginoo sa langit ug sa yuta, nga kining mga butanga gililong nimo sa mga maalamon ug sa mga hait ug salabotan ug gipadayag hinuon nimo ngadto sa mga kabataan.
Apan mitubag si Jesus nga nag-ingon, “Wala kamo mahibalo sa inyong gipangayo. Makahimo ba kamo sa pag-inom sa kupa nga akong imnan?” Ug sila mitubag kaniya, “Makahimo kami.”
Ug sa nakalakaw siya sa unahan ug diyotay, siya mihapa ug nag-ampo, “Amahan ko, kon mahimo, isaylo kanako kining kupa apan dili sumala sa akong pagbuot kondili sa imo.”
Ug sa ikaduhang higayon milakaw siya ug nag-ampo nga nag-ingon, “Amahan ko, kon dili man mahimo nga mosaylo kini gawas kon akong imnon, matuman ang imong kabubut-on.”
“Walay bisan unsa nga akong mahimo pinaagi sa akong kaugalingon; sumala sa akong nadungog ako maghukom. Ug ang akong hukom matarong kay wala ako magtinguha sa pagbuhat sa akong kaugalingong kabubut-on kondili sa kabubut-on sa nagpadala kanako.