Ug sa nakalakaw siya sa unahan ug diyotay, siya mihapa ug nag-ampo, “Amahan ko, kon mahimo, isaylo kanako kining kupa apan dili sumala sa akong pagbuot kondili sa imo.”
Ang Pariseo nagbarog ug nag-ampo diha sa iyang kaugalingon, ‘O Dios, nagpasalamat ako kanimo nga dili ako sama sa ubang mga tawo nga tikasan, daotan, mananapaw ug dili usab sama niining tigpaningil ug buhis.
Apan ang tigpaningil ug buhis nga nagtindog sa layo, wala gani motan-aw ngadto sa langit, apan nagpukpok sa iyang dughan nga nag-ingon, ‘O Dios, kaluy-i ako nga makasasala!’
Ug sa diha nga natapos na ang among mga adlaw didto, migikan kami ug mipadayon sa among panaw. Ug silang tanan, uban ang mga asawa ug mga anak, mihatod kanamo hangtod sa gawas sa siyudad, ug sa nangluhod kami sa baybayon, nag-ampo kami
Apan silang tanan gipagula ni Pedro, ug siya miluhod ug nag-ampo. Unya sa pag-atubang niya sa lawas, miingon siya, “Tabita, bangon.” Ug gibuka ni Dorcas ang iyang mga mata ug sa pagkakita niya kang Pedro, siya milingkod.
Sa mga adlaw sa tawhanon niyang kinabuhi, nag-ampo ug nangamuyo siya uban sa kusog nga mga singgit ug hilak ngadto sa makahimo sa pagluwas kaniya gikan sa kamatayon ug siya gidungog tungod sa iyang diosnong kahadlok.