iyang lamyon ang kamatayon hangtod sa kahangtoran. Ang Ginoong Dios magpahid sa mga luha gikan sa tanang mga nawong ug ang kaulaw sa iyang katawhan kuhaon niya gikan sa tibuok nga yuta, kay ang Ginoo nagsulti niini.
Lukaton ba nako sila gikan sa gahom sa Sheol? Tubson ba nako sila gikan sa kamatayon? O kamatayon, hain man ang imong mga hampak? O Sheol, hain man ang imong paglaglag? Ang kaluoy natago gikan sa akong mga mata.
“Mao kini ang giingon sa Ginoo sa mga panon: Kon ikaw maglakaw diha sa akong mga dalan, ug magtuman sa akong sugo, ikaw mangulo sa akong balay ug ikaw ang magdumala sa akong mga hawanan, ug ako maghatag kanimo ug katungod uban niadtong mga nagtindog dinhi.
Siya mao ang mag-usab sa atong kabos nga lawas aron kini mahisama sa iyang mahimayaong lawas, pinaagi sa gahom nga nakahimo kaniyang takos bisan sa pagpailalom sa tanang butang sa iyang kaugalingon.
Bulahan ug balaan ang tawo nga makaambit sa unang pagpamanhaw! Sa mga tawong ingon niini walay gahom ang ikaduhang kamatayon ibabaw kanila, apan sila mahimong mga pari sa Dios ug ni Cristo, ug uban kaniya maghari sila sa usa ka libo ka tuig.
Iyang pahiran ang tanang luha gikan sa ilang mga mata, ug ang kamatayon wala na, ug wala na usab unyay pagminatay o paghilak o kasakit kay ang unang mga butang nangagi na.”
Apan siya miingon kanako, “Ayaw kana buhata! Ako usa lamang ka kauban nimo nga sulugoon ug sa imong kaigsoonan nga mga propeta, ug sa mga nagbantay sa mga pulong niining basahona. Maoy simbaha ang Dios.”