nga nag-ingon, “Paglain sa imong kaugalingon, ayaw pagduol kanako, kay ako gilain gikan kanimo.” Kini aso sa akong ilong, kalayo nga nagdilaab sa tibuok nga adlaw.
Pamatia ang pulong sa Ginoo, kamo nga nagkurog tungod sa iyang pulong: “Ang inyong kaigsoonan nga nagdumot kaninyo, ug nagsalikway kaninyo tungod sa akong ngalan nag-ingon, ‘Ipahimaya ang Ginoo, aron makita namo ang inyong kalipay’; apan sila mao ang pakaulawan.
Ug sa ikapito nga adlaw hilngon sa pari ang sakit, ug kon makita nga ang pangatol wala mokaylap ug niini walay balhibo nga dalag ug ang pangatol makita nga dili lalom kay sa panit,
Apan si Jesus miingon kanila, “Kamo mao ang mga nagpakamatarong sa inyong kaugalingon sa atubangan sa mga tawo, apan ang Dios nahibalo sa inyong mga kasingkasing kay ang gipakahalangdon sa mga tawo dulumtanan man sa atubangan sa Dios.
Ang Pariseo nagbarog ug nag-ampo diha sa iyang kaugalingon, ‘O Dios, nagpasalamat ako kanimo nga dili ako sama sa ubang mga tawo nga tikasan, daotan, mananapaw ug dili usab sama niining tigpaningil ug buhis.
Sa pagkakita niini sa Pariseo nga nagdapit kaniya, siya misulti sa iyang kaugalingon, “Kon propeta pa kining tawhana, mahibalo unta siya kon kinsa ug unsang matanga sa pagkababaye ang mihikap kaniya, kay kini siya makasasala man.”
Ug kay wala man sila mahibalo sa pagkamatarong nga iya sa Dios ug naningkamot sa pagtukod sa ilang kinaugalingon nga pagkamatarong, sila wala magpailalom sa pagkamatarong sa Dios.
Ang mokaon ug bisan unsa kinahanglang dili magtamay sa dili mokaon, ug ang dili mokaon ug bisan unsa kinahanglang dili maghukom sa mokaon, kay kini siya gidawat man sa Dios.