Ug gipakuyog ni Jesus kaniya ang napulo ug duha ug giingnan niya sila, “Tan-awa, nagpadulong kita sa Jerusalem ug matuman na ang tanang butang nga gisulat sa mga propeta mahitungod sa Anak sa Tawo.
Ug human sa 62 ka pito ka tuig, ang dinihogan patyon ug walay mabatonan bisan unsa, ug ang katawhan sa pangulo nga moabot maoy molaglag sa siyudad ug sa balaang dapit. Ang kataposan niini moabot sama sa baha ug hangtod sa kataposan adunay gubat, ang pagkagun-ob gitakda na.
“Pagmata na, O espada, batok sa akong tigbantay sa karnero, batok sa tawo nga nagtindog sunod kanako,” nag-ingon ang Ginoo sa mga panon. “Tigbasa ang tigbantay aron ang mga karnero magkatibulaag; pabalikon nako ang akong kamot batok sa mga gagmay.
Sukad niadtong panahona si Jesus misugod sa pagpahayag ngadto sa iyang mga tinun-an nga kinahanglang moadto siya sa Jerusalem ug mag-antos sa daghang mga pagsakit gikan sa mga kadagkoan ug sa mga pangulong pari ug sa mga eskriba ug nga patyon siya ug sa ikatulong adlaw banhawon.
Si Jesus mitubag, “May usa ka tawo nga milugsong gikan sa Jerusalem paingon sa Jerico, ug nahulog ngadto sa mga kamot sa mga tulisan, nga mihubo ug mibun-og kaniya ug unya milakaw, gibiyaan siya nga himatyon.
Ug siya miingon, “Ang Anak sa Tawo kinahanglang mag-antos sa daghang mga butang, ug isalikway siya sa mga kadagkoan ug sa mga pangulong pari ug sa mga eskriba, ug patyon, ug sa ikatulo nga adlaw mabanhaw siya.”