Siya miingon kanila, “Sa usa ka lungsod dihay usa ka maghuhukom nga walay kahadlok sa Dios ug walay pagtahod sa tawo.
Ang tawong matarong nahibalo sa katungod sa kabos; ang daotan nga tawo dili makasabot niini nga kahibalo.
Ang mga dalan nangagun-ob, ang tawo nga nagpanaw mihunong. Ang mga kasabotan gilapas, ang mga saksi gitamay, wala nay pagtamod sa tawo.
Ug sa maong lungsod dihay usa ka biyuda nga nagbalikbalik sa pag-adto kaniya ug nag-ingon, ‘Hatagi ako ug hustisya batok sa akong kaaway.’
Wala una niya kini panumbalinga, apan sa kataposan miingon siya sa iyang kaugalingon, ‘Bisan ug wala ako mahadlok sa Dios ug wala magtahod sa tawo,
Unya ang tag-iya sa parasan miingon, ‘Unsa may akong buhaton? Ah, paadtoon nako ang akong pinanggang anak, tingali ug tahoron nila siya.’
Dugang pa, aduna kitay yutan-ong mga amahan nga maoy magpanton kanato ug kita nagtahod kanila. Dili ba labaw pa hinuon nga magpailalom kita sa Amahan sa mga espiritu ug mabuhi kita?