Apan sa pag-abot niining imong anak nga milamoy sa imong katigayonan kauban sa mga babayeng nagbaligya sa ilang dungog, giihaw nimo alang kaniya ang nating baka nga gipatambok!’
Apan si Moises mihangyo sa Ginoo nga iyang Dios ug miingon, “O Ginoo, ngano nga nagdilaab man ang imong kaligutgot batok sa imong katawhan nga imong gikuha gikan sa yuta sa Ehipto uban sa usa ka dakong gahom ug uban sa usa ka gamhanang kamot?
Unya ang Ginoo miingon kang Moises, “Lugsong dayon, kay ang imong katawhan, nga imong gikuha gikan sa yuta sa Ehipto, nagpakasala sa ilang kaugalingon.
Siya nga nahigugma sa kaalam naghimo sa iyang amahan nga malipayon, apan siya nga nakig-uban sa mga babayeng nagbaligya sa ilang dungog nag-usik sa iyang katigayonan.
Kay silang tanan mihatag gikan sa ilang naghingapin nga kahamugaway, apan kini siya, gikan sa iyang kakabos mihatag sa tanan nga anaa kaniya, sa tanan nga iyang kabuhian.”
Apan siya mitubag sa iyang amahan, ‘Tan-awa, sulod niining daghang katuigan nag-alagad ako kanimo ug wala gayod ako mosupak sa imong sugo, apan wala ako nimo hatagi bisan na lang ug nating kanding aron makahimo ako sa pagsadya uban sa akong mga higala.
Ang Pariseo nagbarog ug nag-ampo diha sa iyang kaugalingon, ‘O Dios, nagpasalamat ako kanimo nga dili ako sama sa ubang mga tawo nga tikasan, daotan, mananapaw ug dili usab sama niining tigpaningil ug buhis.