Batok kanimo, kanimo lamang, nakasala ako, ug nagbuhat ug daotan diha sa imong panan-aw, busa ikaw giila nga matarong diha sa imong pagsulti, ug nga dili masaway diha sa imong paghukom.
Angkona lamang ang imong kasal-anan, nga ikaw misupil batok sa Ginoo nga imong Dios, ug nagsabwag sa imong mga pagpahimuot ngadto sa mga langyaw ilalom sa matag lunhawng kahoy, ug wala nimo pamatia ang akong tingog, nag-ingon ang Ginoo.
aron ikaw mahinumdom ug malibog, ug dili na gayod makabuka pag-usab sa imong baba tungod sa imong kaulaw, sa diha nga ako magpasaylo kanimo sa tanan nimong nabuhat, nag-ingon ang Ginoong Dios.”
Ug siya mitindog ug miadto sa iyang amahan. Apan samtang didto pa siya sa layo, nakita siya sa iyang amahan ug kini giabot ug kaluoy, ug midagan ug migakos kaniya ug mihalok kaniya.
Apan ang amahan miingon sa iyang mga sulugoon, ‘Dad-a pagdali ang labing maayong bisti ug isul-ob kini kaniya, ug butangig singsing ang iyang kamot ug sapatosi ang iyang mga tiil.
O nagsalig ba ikaw sa kadagaya sa iyang kaayo ug pagkamainantoson ug pagkamapailobon? Wala ba ikaw masayod nga ang kaayo sa Dios alang man sa pagdala kanimo ngadto sa paghinulsol?