Ug siya mitindog ug miadto sa iyang amahan. Apan samtang didto pa siya sa layo, nakita siya sa iyang amahan ug kini giabot ug kaluoy, ug midagan ug migakos kaniya ug mihalok kaniya.
Ug gipaandam ni Jose ang iyang sakyanan ug miadto siya sa pagdawat kang Israel nga iyang amahan didto sa Gosen. Unya nagpaila siya sa iyang kaugalingon ngadto kang Jacob ug migakos sa liog sa iyang amahan ug mihilak sa igo nga kadugayon.
Unya si Joab miadto sa hari ug gisuginlan niya, ug gipatawag dayon si Absalom. Busa miadto siya sa hari ug giyukbo ang iyang nawong ngadto sa yuta atubangan sa hari ug ang hari mihalok kang Absalom.
“Malimot ba ang usa ka babaye sa iyang masuso nga bata, nga dili siya magbaton ug kaluoy sa anak sa iyang taguangkan? Bisan kini sila makalimot, apan ako dili gayod malimot kanimo.
Ako nakakita sa iyang mga dalan, apan ayohon nako siya; giyahan nako siya ug balosan na ug kalipay, maghimo sa bunga sa mga ngabil alang sa iyang mga tigbangutan.
Si Ephraim ba ang akong minahal nga anak? Siya ba ang akong pinanggang anak? Kay sa makadaghan nga ako magsulti batok kaniya, ako nahinumdom pa gihapon kaniya. Busa ang akong kasingkasing nangandoy kaniya; kaluy-an gayod nako siya, nag-ingon ang Ginoo.
Unsaon man nako pagbiya kanimo, O Ephraim? Unsaon man nako pagsalikway kanimo, O Israel? Unsaon nako paghimo kanimo nga sama sa Adma? Unsaon man nako paghimo kanimo nga sama sa Zeboim? Ang akong kasingkasing nausab sa sulod nako, ang akong kaluoy misamot ka dako.