Mitan-aw ako ngadto sa tuo ug nagbantay apan walay bisan kinsa nga nakamatikod kanako, walay dalangpanan nga nagpabilin kanako, walay bisan kinsa nga nagtagad kanako.
Siya nagkaon sa mga abo; usa ka linimbongan nga kasingkasing nakapahisalaag kaniya, ug siya dili makaluwas sa iyang kalag o makaingon, “Wala bay bakak sa akong tuo nga kamot?”
Nganong maggasto man kamo sa inyong salapi alang sa dili pan, ug sa inyong hinagoan alang niadtong dili makatagbaw? Pamati kamo pag-ayo kanako, ug kaona unsay maayo, ug palipaya ang inyong kaugalingon diha sa katambok.
Ang Efraim nagdakop sa hangin ug naggukod sa hangin sa silangan sa tibuok adlaw; sila nagpadaghan sa kabakakan ug sa kabangis; sila nakigsabot sa Asiria, ug ang lana gidala ngadto sa Ehipto.
“Ayaw ihatag sa mga iro ang butang nga balaan ug ayaw iitsa ang inyong mga perlas ngadto sa mga baboy kay tingali unya ug ila kining yatakyatakan ug sumbalikon unya nila kamo ug hambaton.
Apan sa dihang nakaamgo na siya sa iyang kaugalingon, siya miingon, ‘Pagkadaghan sa mga sinuholan sa akong amahan nga may igong pagkaon ug sobra pa, samtang ako dinhi hapit na mamatay sa kagutom!