ug ang manghod miingon sa iyang amahan, ‘Amahan ko, ihatag kanako ang akong bahin sa kabtangan.’ Ug iyang gibahin ang iyang kabtangan ngadto sa matag usa kanila.
gikan sa mga tawo, pinaagi sa imong kamot, O Ginoo, gikan sa mga tawo nga ang bahin sa kinabuhi iya sa kalibotan. Mapuno unta ang ilang tiyan sa unsay imong gitagana alang kanila; makabaton unta ang ilang mga anak ug labaw pa; magbilin unta sila alang sa ilang mga bata.
Kay silang tanan mihatag gikan sa ilang naghingapin nga kahamugaway, apan kini siya, gikan sa iyang kakabos mihatag sa tanan nga anaa kaniya, sa tanan nga iyang kabuhian.”
Human sa pipila ka adlaw, gihipos sa manghod ang tanan nga iyaha ug milakaw ngadto sa layong dapit, ug didto iyang giusik-usikan ang iyang katigayonan pinaagi sa pagkinabuhi nga mapatuyangon.
Apan sa pag-abot niining imong anak nga milamoy sa imong katigayonan kauban sa mga babayeng nagbaligya sa ilang dungog, giihaw nimo alang kaniya ang nating baka nga gipatambok!’