Ayaw ako ug kuhaa uban sa mga daotan, uban sa mga tigbuhat ug daotan, nga nagsulti ug pakigdait sa ilang isigkatawo, apan ang pagkadaotan anaa sa ilang mga kasingkasing.
“Unya ang Hari moingon kanila nga diha sa iyang wala, ‘Pahawa gikan kanako, kamong mga tinunglo, ngadto sa kalayong walay kataposan nga gitagana alang sa yawa ug sa iyang mga anghel,
Sa diha nga ang tagbalay nakatindog na ug nakatak-op na sa pultahan, kamo magsugod sa pagtindog sa gawas ug sa pagtuktok sa pultahan nga mag-ingon, ‘Ginoo, ablihi kami.’ Motubag siya kaninyo, “Wala ako mahibalo kon taga diin kamo.”
apan karon nga nakaila na kamo sa Dios, o nailhan na kamo sa Dios, naunsa ba nga namalik man hinuon kamo pag-usab ngadto sa mga huyang ug walay bili nga mga gahom sa kalibotan ug buot magpaulipon kanila pag-usab?
Apan ang lig-on nga patukoranan sa Dios nagpabilin sa pagbarog, nagdala niining timaan, “Ang Ginoo nakaila sa mga iya,” ug “Ang matag usa nga nagsangpit sa ngalan sa Ginoo kinahanglang mobiya sa pagkadaotan.”