Sa Isacar, mga tawo nga may salabotan sa mga kapanahonan, sa paghibalo sa unsay angay nga buhaton sa Israel, 200 ka pangulo ug ang tanan nilang mga kadugo ilalom sa ilang pagmando.
ug uyogon nako ang tanang mga nasod aron ang mga bahandi sa tanang mga nasod moabot ug pun-on nako sa himaya kining balaya, nag-ingon ang Ginoo sa mga panon.
“Tan-awa, ako magpadala sa akong sinugo, aron sa pag-andam sa dalan una kanako, ug sa kalit ang Ginoo nga inyong gipangita moabot sa iyang Templo; ang sinugo sa kasabotan nga inyong gikahimut-an, siya moabot na, nag-ingon ang Ginoo sa mga panon.
Apan kaninyo nga may kahadlok sa akong ngalan, ang adlaw sa pagkamatarong mosubang nga nagdala ug kaayohan sa iyang mga pako. Kamo manggula nga magluksolukso sama sa mga nating baka sa toril.
Ug sa maong panahon si Jesus miingon, “Nagpasalamat ako kanimo, Amahan, Ginoo sa langit ug sa yuta, nga kining mga butanga gililong nimo sa mga maalamon ug sa mga hait ug salabotan ug gipadayag hinuon nimo ngadto sa mga kabataan.
Ug inigkabuntag kamo moingon, ‘Mounos karon kay ang langit pula ug nanag-om.’ Makamao tuod kamong mohubad sa dagway sa kalangitan apan dili kamo makahubad sa mga ilhanan sa kapanahonan.
“Busa sa dihang maghatag ikaw ug limos, ayaw pagpatingog ug trumpeta sa imong atubangan sama sa gihimo sa mga tigpakaaron-ingnon diha sa mga sinagoga ug diha sa kadalanan aron sila dayegon sa mga tawo. Sa pagkatinuod, sultihan ko kamo nga sila nakadawat na sa ilang ganti.