Apan ang Dios miingon kaniya, ‘Buang! Karong gabhiona ang imong kalag kuhaon gikan kanimo ug ang mga butang nga imong giandam, kang kinsa na man unya kini?’
Ug si Haman misugilon kanila sa himaya sa iyang mga bahandi, sa gidaghanon sa iyang mga anak, ug sa tanang mga pagtuboy diin ang hari nagpasidungog kaniya ug giunsa sa hari sa pagpauswag kaniya labaw sa mga pangulo ug mga alagad sa hari.
Sa pagkatinuod, ang matag tawo naglakaw ingon sa usa ka anino! Sa pagkatinuod, ang ilang kaguliyang kawang lamang; siya nagtigom ug wala mahibalo kon kinsa ang makaangkon niini.
Kay makita niya nga bisan ang mga tawong maalamon mangamatay; ang buangbuang ug ang hungog managsama nga mahanaw ug magbilin sa ilang mga bahandi ngadto sa uban.
“Dali ngari,” nag-ingon sila, “magkuha kita ug bino, ug tagbawon nato ang atong kaugalingon sa isog nga ilimnon; ug ugma mahisama niining adlawa, dako nga dili masukod.”
Sama sa buntog nga nagtapok sa mga piso nga wala niya lumlomi, mao usab siya nga nag-angkon ug mga bahandi apan dili pinaagi sa katarong; taliwala sa iyang mga adlaw, kini mobiya kaniya, ug sa iyang kataposan siya mahimong usa ka buangbuang.
Sa diha nga ang mga tawo mag-ingon, “Kalinaw ug kasigurohan,” unya sa kalit moabot kanila ang pagkalaglag sama sa kasakit sa babaye nga nagbati, ug sila dili makaikyas.
Sa mga dato niining panahona karon, sugoa sila nga dili magpataas sa ilang kaugalingon o magbutang sa ilang paglaom diha sa walay kasigurohan nga mga bahandi, kondili diha sa Dios nga madagayaong naghatag kanato sa tanang butang alang sa atong kalipay.
nga wala man kamo mahibalo mahitungod sa kaugmaon. Kay unsa ba ang inyong kinabuhi? Kamo sama lamang sa aso nga sa makadiyot nagpakita ug unya nahanaw lamang.