Ug unya moingon ako sa akong kalag, Kalag ko, ikaw adunay daghang kabtangan nga gitagana alang sa daghang katuigan. Pagpahayahay, kaon, inom ug paglipay.’
Bisan sa buhi pa siya, giisip niya nga bulahan ang iyang kaugalingon ug bisan ang usa ka tawo dayegon sa diha nga siya magbuhat ug maayo sa iyang kaugalingon,
Paglipay, O batan-ong lalaki, sa imong pagkabatan-on, ug itugot nga ang imong kasingkasing magdasig kanimo sa mga adlaw sa imong pagkabatan-on. Lakaw diha sa mga pamaagi sa imong kasingkasing ug sa panan-aw sa imong mga mata. Apan hibaloi nga niining tanang mga butang, ang Dios maghukom kanimo.
Wala nay lain nga maayo alang sa tawo nga siya kinahanglang mokaon ug moinom, ug makakaplag ug kalipay sa iyang paghago. Kini usab, akong nakita nga gikan sa kamot sa Dios.
ug tan-awa, kalipay ug kasadya, ang pagpatay ug mga baka ug pag-ihaw ug mga karnero, ang pagkaon ug unod ug pag-inom ug bino. “Mangaon kita ug manginom, kay ugma mangamatay kita.”
“Dali ngari,” nag-ingon sila, “magkuha kita ug bino, ug tagbawon nato ang atong kaugalingon sa isog nga ilimnon; ug ugma mahisama niining adlawa, dako nga dili masukod.”
Ang Efraim miingon, “Apan dato ako, ako nakaangkon ug katigayonan alang sa akong kaugalingon”; apan ang iyang katigayonan dili makahulip sa sala nga iyang nabuhat.
Busa naghalad siya alang sa iyang pukot, ug nagsunog ug insenso alang sa iyang baling; kay pinaagi kanila nagkinabuhi siya diha sa kaharuhay ug daghan ang iyang pagkaon.
Ug siya miingon, ‘Mao kini ang akong buhaton: akong gub-on ang akong mga kamalig ug magtukod ako ug dagko pa, ug didto akong hiposon ang tanan nakong abot ug mga kabtangan.
“Apan kinahanglang magbantay kamo sa inyong kaugalingon, basin ug ang inyong mga kasingkasing mapuno sa pagpatuyang ug sa pagkahubog ug sa mga kabalaka niining kinabuhia, ug unya kadtong adlawa moabot kaninyo sa kalit,
Unsa may maako, kon sa tinawhanong pagkasulti, ako nakigbugno batok sa pintas nga mga mananap didto sa Efeso? Kon ang mga patay dili man mabanhaw, “Mangaon ug manginom kita kay ugma mangamatay man kita.”
Ang ilang dangatan mao ang kalaglagan, ang ilang dios mao ang tiyan, ug ang ilang himaya diha sa ilang kaulawan, ang ilang mga hunahuna anaa sa mga yutan-ong butang.
Sa mga dato niining panahona karon, sugoa sila nga dili magpataas sa ilang kaugalingon o magbutang sa ilang paglaom diha sa walay kasigurohan nga mga bahandi, kondili diha sa Dios nga madagayaong naghatag kanato sa tanang butang alang sa atong kalipay.
Kay igo na kadtong nangaging panahon sa pagbuhat sumala sa kabubut-on sa mga Gentil, sa paggawi diha sa pagpatuyang, sa kaulag, sa paghuboghubog, sa mapatuyangong paghudyaka, sa walay hunong nga pag-inom ug dulumtanan nga pagsimba ug mga diosdios.
Sumala sa iyang pagpagarbo sa iyang kaugalingon ug sa iyang pagkamapatuyangon, hatagi siya ug samang sukod sa kasakit ug kasubo, kay sa iyang kasingkasing nag-ingon man siya, ‘Naglingkod ako nga rayna, dili ako biyuda, ug sa kasubo dili gayod ako makasinati,’
Sa diha nga gidala na niya siya, ilang nakita nga sila nagkatag sa tibuok yuta, nangaon ug nanginom ug nanayaw tungod sa kadaghan sa mga inilog nga ilang nakuha gikan sa yuta sa mga Filistihanon ug gikan sa yuta sa Juda.