Ug siya miingon, ‘Mao kini ang akong buhaton: akong gub-on ang akong mga kamalig ug magtukod ako ug dagko pa, ug didto akong hiposon ang tanan nakong abot ug mga kabtangan.
gikan sa mga tawo, pinaagi sa imong kamot, O Ginoo, gikan sa mga tawo nga ang bahin sa kinabuhi iya sa kalibotan. Mapuno unta ang ilang tiyan sa unsay imong gitagana alang kanila; makabaton unta ang ilang mga anak ug labaw pa; magbilin unta sila alang sa ilang mga bata.
Tan-awa ninyo ang mga langgam sa kalangitan; wala sila magpugas o mag-ani o maghipos ngadto sa mga kamalig apan ang inyong langitnong Amahan nagpakaon kanila. Dili ba labaw pa man kamo ug bili kay kanila?
Ug unya moingon ako sa akong kalag, Kalag ko, ikaw adunay daghang kabtangan nga gitagana alang sa daghang katuigan. Pagpahayahay, kaon, inom ug paglipay.’
Tan-awa ninyo ang mga uwak: wala sila magpugas o mag-ani; wala silay hiposanan o kamalig, apan ang Dios nagpakaon kanila. Pagkalabaw pa gayod ninyo ug bili kay sa mga langgam!