Kon makita kini pag-usab diha sa bisti, bisan sa lindog o sa hulog sa hablanan o sa bisan unsa nga hinimo ug panit, unya kini mokaylap, sunoga sa kalayo kadtong gitaptan sa lama.
Ang mga makasasala diha sa Zion nangahadlok; ang pagkurog mihakop sa mga mapasipalahon, “Kinsa ba kanato ang makapuyo uban sa kalayo nga naglamoy? Kinsa ba kanato ang makapuyo uban sa walay kataposan nga pagkasunog?”
“Apan kon sa paghiling sa pari makita nga ang lama sa sakit lagom human kini mahugasi, gision ang lama gikan sa bisti, o sa panit, o sa lindog o sa hulog sa hablanan.
Unya ang bisti o ang lindog o ang hulog sa hablanan o bisan unsa nga hinimo ug panit nga nakuhaan na sa lama human mahugasi kinahanglang hugasan sa ikaduha nga higayon ug unya mahinlo na kini.”
“Unya ang Hari moingon kanila nga diha sa iyang wala, ‘Pahawa gikan kanako, kamong mga tinunglo, ngadto sa kalayong walay kataposan nga gitagana alang sa yawa ug sa iyang mga anghel,
Ang iyang igpapalid anaa na sa iyang kamot, limpyohan niya ang iyang giokanan ug hiposon niya ang iyang trigo ngadto sa kamalig, apan ang mga uhot iyang sunogon sa kalayo nga walay pagkapalong.”
“Pagbantay sa sakit nga sanla ug pagmatngon sa pagbuhat sumala sa tanan nga itudlo kaninyo sa mga pari nga Levihanon, sumala sa akong gisugo kanila pagmatngon kamo sa pagbuhat niini.
Apan dinhi niini walay bisan unsa nga hugaw nga pasudlon, ang naghimo ug mga dulumtanan o bakak, kondili sila lamang nga nasulat diha sa basahon sa kinabuhi nga iya sa Nating Karnero.
Apan alang sa mga talawan, sa mga walay pagtuo, sa mga dulumtanan, sa mga mamumuno, ug sa mga makihilawason, sa mga salamangkiro ug sa mga nagsimba ug mga diosdios, ug sa tanang mga bakakon, ang ilang bahin anaa sa linaw nga nagdilaab sa kalayo ug asupri, nga mao ang ikaduhang kamatayon.”