Tan-awa, siya moanhi sama sa mga panganod, ang iyang mga karwahi sama sa alimpulos; ang iyang mga kabayo tulin pa kay sa mga agila— alaot kita, kay kita nangalaglag!
“Kay ang akong katawhan mga buangbuang, wala sila makaila kanako; sila hungog nga mga anak, ug wala silay mga salabotan. Sila mga batid sa pagbuhat ug kadaotan, apan sa pagbuhat ug maayo sila walay kahibalo.”
Ang ilang mga kabayo tulin pa kay sa mga leopardo, bangis pa kay sa mga lobo sa kagabhion; ang ilang mga tigpangabayo nagpadayon nga mapagarbohon. Oo, ang ilang mga tigpangabayo naggikan sa layo; sila naglupad sama sa agila nga nagdali aron sa pagtukob.
Unya giyahat nako ang akong mga mata, ug nakita nako ang duha ka babaye nga nagpadulong! Ang hangin diha sa ilang mga pako. Aduna silay mga pako nga sama sa mga pako sa usa ka talabong ug ilang gialsa ang sudlanan tungatunga sa yuta ug sa langit.
Kay kaniadto kita usab mga walay kahibalo, mga masukihon, nahisalaag, nagpaulipon sa nagkalainlaing mga pangibog ug mga kahilayan, nagkinabuhi diha sa daotan ug kasina, gidumtan sa mga tawo ug nagdumtanay sa usa ug usa.