halok sa iyang tiil, aron siya dili masuko ug mangahanaw kamo diha sa dalan; kay ang kapungot niya dali rang mosilaob. Bulahan ang tanan nga modangop diha kaniya.
moingon ba diay kamo kaniya nga gibalaan sa Amahan ug gipadala niya nganhi sa kalibotan, ‘Ikaw nagpasipala,’ tungod lang kay nag-ingon ako, ‘Anak ako sa Dios’?
Ang motuo sa Anak may kinabuhi nga dayon; apan ang dili motuman sa Anak dili makakaplag sa kinabuhi, hinuon ang kapungot sa Dios magpabilin diha kaniya.
Human niini, nakit-an siya ni Jesus sulod sa Templo ug si Jesus miingon kaniya, “Tan-awa, maayo na ikaw! Ayaw na pagpakasala aron dili mahitabo kanimo ang labi pang ngil-ad.”
Giingon niini pagsulti sa iyang mga ginikanan tungod kay sila nahadlok sa mga Judio, kay ang mga Judio nagkasabot na man nga kon adunay moingon nga si Jesus mao ang Cristo, ang maong tawo palagpoton gikan sa sinagoga.
ug gipaila nga Anak sa Dios uban sa gahom sumala sa Espiritu sa pagkabalaan pinaagi sa iyang pagkabanhaw gikan sa mga patay, si Jesu-Cristo nga atong Ginoo.
Ug si Isaias maisogon nga miingon, “Nakit-an ako sa mga tawo nga wala mangita kanako, gipadayag nako ang akong kaugalingon ngadto sa mga wala magpakisayod mahitungod kanako.”
Ang nagtuo sa Anak sa Dios nagbaton sa pamatuod diha sa iyang kaugalingon. Ang wala magtuo sa Dios, naghimo kaniya nga bakakon, kay wala man niya tuohi ang pamatuod nga gihimo sa Dios mahitungod sa iyang Anak.
Ug kita nasayod nga ang Anak sa Dios mianhi ug mihatag kanato ug salabotan aron kita makaila kaniya nga mao ang matuod ug kita anaa kaniya nga mao ang matuod, diha sa iyang Anak nga si Jesu-Cristo. Kini mao ang matuod nga Dios ug kinabuhi nga dayon.
Busa kon moanha ako, hinumdoman ra unya nako ang iyang mga buhat, sa iyang pagtabi ug daotang mga pulong batok kanamo. Ug wala pa gayod matagbaw niini, siya nagdumili sa pagdawat sa mga igsoon, ug iyang gisanta ang mga buot untang modawat kanila ug gipapahawa sila gikan sa iglesia.