Gisulti nako kini kaninyo aron nga dinhi kanako makabaton kamo ug kalinaw. Dinhi sa kalibotan aduna kamoy kalisdanan. Apan pagmadasigon, gibuntog na nako ang kalibotan.”
Ikaw miadto sa itaas, mipagula sa mga binihag, nagdawat ka ug mga gasa gikan sa mga tawo, bisan gikan sa mga masinupakon, aron ang Ginoo nga Dios magpuyo uban kanila.
Ug kini mahimong pakigdait, sa diha nga ang Asirianhon moabot sa atong yuta ug motunob sa atong yuta, aron kita magpatindog batok kaniya ug pito ka tigbantay sa karnero, ug walo ka pangulo sa mga tawo;
Ug didto ilang gidala kaniya ang usa ka paralitiko nga naghigda sa iyang higdaanan. Ug sa pagkakita ni Jesus sa ilang pagsalig, siya miingon sa paralitiko, “Anak, ayaw kaguol, ang imong mga sala gipasaylo na.”
Ang kalinaw ibilin nako kaninyo, ang akong kalinaw ihatag nako kaninyo. Ihatag nako kini kaninyo, dili sama sa paghatag sa kalibotan. Ayaw kamo kaguol diha sa inyong kasingkasing, ayaw kamo pagtalaw.
nga naglig-on sa mga kalag sa mga tinun-an, nagdasig kanila sa pagpadayon diha sa pagtuo, ug nagsulti nga kinahanglang mosulod kita ngadto sa gingharian sa Dios latas sa daghang mga kasakit.
Sa pagkasunod gabii, ang Ginoo mitungha kaniya ug miingon, “Pagmaisogon, kay ingon nga nagsaksi ikaw mahitungod kanako dinhi sa Jerusalem, kinahanglan nga magsaksi usab ikaw didto sa Roma.”
Busa ang iglesia sa tibuok Judea ug Galilea ug Samaria nakabaton ug kalinaw ug nalig-on na sila. Ug sa nagpadayon sila diha sa pagkahadlok sa Ginoo ug sa pagdasig sa Espiritu Santo, sila midaghan.
Sa kataposan, mga igsoon, pagmalipayon kamo. Hingpita ang inyong kaugalingon, pagmadasigon kamo, pagsinabtanay kamo sa usa ug usa, pagpuyo kamo nga malinawon, ug ang Dios sa gugma ug kalinaw mag-uban kaninyo.
Apan salamat sa Dios nga nagmando kanato kanunay pinaagi kang Cristo ngadto sa kadaogan, ug ang kahumot sa kahibalo mahitungod kaniya gipadayag pinaagi kanato ngadto sa tanang dapit.
Ug aduna kami niining maong bahandi nga sinulod diha sa mga sudlanan nga yuta, aron sa pagpadayag nga ang labawng gahom iya sa Dios ug dili gikan kanamo.
Apan ingon nga mga alagad sa Dios kami nagpamatuod sa among kaugalingon: diha sa tumang pagkamalahutayon, diha sa mga kasakitan, sa mga kawalad-on, sa mga kalisdanan,
Aduna akoy dakong pagsalig kaninyo aduna akoy dakong garbo kaninyo, napuno ako sa kalipay. Ug bisan pa sa tanan namong kasakit, nag-awas ang akong kalipay.
nga mitugyan sa iyang kaugalingon alang sa atong mga sala aron sa pagluwas kanato gikan niining daotan nga kapanahonan karon, sumala sa kabubut-on sa atong Dios ug Amahan.
Apan dili lang unta mahitabo kanako ang pagpasigarbo gawas sa krus sa atong Ginoong Jesu-Cristo, nga pinaagi niini, ang kalibotan gilansang sa krus alang kanako, ug ako alang sa kalibotan.
ug pinaagi kaniya mipasig-uli nganha sa iyang kaugalingon ang tanang mga butang sa kayutaan o sa kalangitan, ug naghimo sa pakigdait pinaagi sa iyang dugo diha sa krus.
ug gibahinan siya ni Abraham ug ikapulo sa tanan. Sumala sa hubad sa iyang ngalan, siya hari sa pagkamatarong, ug unya hari usab siya sa Salem, nga sa ato pa, hari sa kalinaw.
Sukol kamo kaniya ingon nga kamo lig-on sa inyong pagtuo, sa nahibaloan ninyo nga ang samang mga pag-antos kinahanglan gayod masinati ninyong tanan nga kaigsoonan nga ania sa kalibotan.
Ako nagsulat kaninyo, mga amahan, kay kamo nakaila man kaniya nga diha na sukad pa sa sinugdan. Nagsulat ako kaninyo, mga batan-on, kay inyo na mang gibuntog ang daotan. Nagsulat ako kaninyo, mga anak, kay kamo nakaila man sa Amahan.
Ug sila nagmadaogon batok kaniya pinaagi sa dugo sa Nating Karnero ug sa pulong sa ilang pagpamatuod, tungod kay wala man sila mahigugma sa ilang mga kinabuhi bisan ngadto sa kamatayon.
Ang magmadaogon tugotan nako sa paglingkod sa akong trono uban kanako, ingon nga ako usab nagmadaogon ug milingkod uban sa akong Amahan diha sa iyang trono.
Ako miingon kaniya, “Akong Ginoo, nasayod ikaw.” Ug siya miingon kanako, “Mao kini sila ang mga nakalabang sa dagkong kasakitan, ang ilang mga tag-as nga bisti gilabhan nila ug gipaputi diha sa dugo sa Nating Karnero.