Ug sa nakalakaw siya sa unahan ug diyotay, siya mihapa ug nag-ampo, “Amahan ko, kon mahimo, isaylo kanako kining kupa apan dili sumala sa akong pagbuot kondili sa imo.”
Walay tawo nga magkuha niini gikan kanako, hinuon gitahan nako kini sa kaugalingon nakong pagbuot. May katungod ako sa pagtahan niini ug may katungod ako sa pagkuha niini pag-usab. Kining maong sugo nadawat nako gikan sa akong Amahan.”
“Karon naguol ang akong kalag. Ug unsa may akong isulti? Moingon ba ako, ‘Amahan, luwasa ako gikan niining taknaa’? Dili, kay alang niining maong tuyo miabot ako niining taknaa.
Kay ako wala magsulti nga kinaugalingon lamang apan ang Amahan nga nagpadala kanako mao ang naghatag kanako ug sugo kon unsa ang akong ipamulong ug unsa ang akong isulti.
Sa wala pa ang Kasaulogan sa Pagsaylo, si Jesus nahibalo nga miabot na ang takna sa iyang pagbiya niining kalibotana ug sa pag-adto ngadto sa Amahan. Ug kay nahigugma man siya sa mga iya nga ania sa kalibotan, sila iyang gihigugma hangtod sa kataposan.