Ako miabli alang sa akong hinigugma, apan ang akong hinigugma mipahawa na ug milakaw. Ang akong kalag nagpakyas kanako sa diha nga misulti siya. Gipangita nako siya, apan wala nako siya makaplagi; gitawag nako siya, apan wala siya motubag kanako.
Kay ang mga kabos kanunayng anaa kaninyo, ug bisan kanus-a nga buot ninyo, makahimo kamo ug maayo alang kanila, apan ako dili kanunay nga ania kaninyo.
Si Jesus miingon kanila, “Ang kahayag anaa pa uban kaninyo sa mubo nga panahon. Panglakaw kamo samtang anaa pa kaninyo ang kahayag, kay tingali unya ug maapsan kamo sa kangitngit. Siya nga maglakaw sa kangitngit dili mahibalo kon asa siya padulong.
Mga anak, ako mag-uban kaninyo sa mubong panahon. Kamo mangita kanako. Ug sama sa akong pag-ingon sa mga Judio, sultihan usab kamo nako karon, ‘Asa ako padulong, dili kamo makaadto.’
Unya misulti na usab siya kanila, “Ako mobiya ug unya mangita kamo kanako apan mangamatay kamo diha sa inyong mga sala. Asa ako padulong, dili kamo makaadto.”
Kay dili mawala ang mga kabos gikan sa yuta, busa nagsugo ako kanimo, ‘Bukhara ang imong kamot ngadto sa imong igsoon, sa nagkinahanglan ug sa kabos diha sa imong yuta.’