Ug ibutang nako ang panag-away tali kanimo ug sa babaye ug tali sa imong kaliwat ug sa iyang kaliwat; siya magsamad sa imong ulo, ug ikaw magsamad sa iyang tikod.”
Ug ang hukom mao kini, nga ang kahayag mianhi sa kalibotan apan ang kangitngit maoy gihigugma sa mga tawo labaw kay sa kahayag kay daotan man ang ilang mga binuhatan.
Unya si Jesus miingon, “Ako mianhi niining kalibotana aron sa paghukom, aron kadtong mga dili makakita, makakita na ug kadtong mga makakita mangabuta.”
sa pagpabuka sa ilang mga mata aron sila mobalhin gikan sa kangitngit ngadto sa kahayag ug gikan sa gahom ni Satanas ngadto sa Dios, aron makadawat sila ug kapasayloan sa ilang mga sala ug usa ka dapit uban sa mga gibalaan pinaagi sa pagtuo kanako.’
Hain na man ang maalamon? Hain na man ang eskriba? Hain na man ang tiglantugi niining panahona? Wala ba himoang binuang sa Dios ang kaalam sa kalibotan?
Tungod kay, diha sa kaalam sa Dios, ang kalibotan wala man moila sa Dios pinaagi sa kaalam, gikahimut-an sa Dios pinaagi sa kabuang sa atong giwali ang pagluwas kanila nga nagtuo.
Diha kanila ang mga hunahuna sa mga dili magtutuo gibutaan sa dios niining panahona, aron dili sila makakita sa kahayag sa Maayong Balita sa himaya ni Cristo nga mao ang dagway sa Dios.
Kay ang atong pagpakig-away dili man sa unod ug dugo, kondili batok sa mga nagmando, batok sa mga kagamhanan, batok sa mga makagagahom sa kalibotan nga gingitngitan, batok sa mga daotan nga espirituhanong panon diha sa mga langitnong dapit.
Ang mga pamunoan ug kagamhanan iyang gitangtangan sa mga hinagiban ug iyang gipasundayag sila sa kadaghanan, diha sa iyang pagdaog batok kanila pinaagi sa krus.
Busa ingon nga ang mga anak nakaambit man sa unod ug dugo, siya gayod usab miambit niini, aron pinaagi sa kamatayon malaglag niya ang may gahom sa kamatayon, nga sa ato pa, ang yawa,
Ang nagbuhat ug pagpakasala, iya sa yawa kay ang yawa nagpakasala man sukad pa sa sinugdan. Ang hinungdan nganong gipadayag ang anak sa Dios mao ang paglaglag sa mga binuhatan sa yawa.