Unya si Jose midali pagbiya kay ang iyang kasingkasing nangandoy alang sa iyang igsoon, ug nangita siya ug dapit aron sa paghilak. Ug misulod siya sa iyang lawak ug mihilak siya didto.
Siya gitamay ug gisalikway sa mga tawo; usa ka tawo sa mga kasub-anan, ug sinati sa kasakitan, ug ingon sa usa ka tawo nga ang mga tawo magtago sa ilang nawong gikan kaniya, siya gibiaybiay ug siya wala nato hatagi ug bili.
Sa tanan nilang mga kasakitan siya gisakit, ug giluwas sila sa anghel sa iyang atubangan; diha sa iyang gugma ug sa iyang kaluoy, sila gitubos niya; sila gidala niya ug iyang gikugos sila sa tanang mga adlaw sa kanhing panahon.
Apan kon kamo dili mamati, ang akong kalag mohilak sa tago tungod sa inyong garbo; ug ang akong mga mata mohilak pag-ayo ug magpaagas sa mga luha, kay ang panon sa Ginoo nabihag.
“Isulti kanila kining pulonga: ‘Paagasa ang mga luha sa akong mga mata sa adlaw ug gabii, ug ayaw kini pahunonga, kay ang ulay nga anak sa akong katawhan nasamdan sa usa ka dakong samad, sa hilabihan ka kusog nga hampak.
O katubigan unta ang akong ulo, ug ang akong mga mata tuboran sa mga luha, aron ako maghilak adlaw ug gabii tungod sa mga nangamatay sa anak nga babaye sa akong katawhan!
“Tungod niining mga butanga ako naghilak; ang akong mga mata nagpaagas sa mga luha; kay ang tighupay layo kanako, siya nga magpahiuli sa akong kadasig; ang akong mga anak nangahimong biniyaan, tungod kay ang kaaway midaog man.”
Ug sa ilang pagkadungog niining mga butanga, si Jesus mipadayon pagsugilon ug usa ka sambingay, tungod kay siya duol na man sa Jerusalem, ug tungod kay ila mang gituohan nga ang gingharian sa Dios mopakita dihadiha.
Kay ang atong labawng pangulong pari dili usa ka pari nga dili mobati ug kaluoy kanato sa atong mga kaluyahon, hinuon sa tanang paagi siya gitintal sama kanato, apan wala gayod makasala.
