Sa diha nga nagtigom batok kanako ang mga tigbuhat ug daotan, nagsulti ug mga pagpasipala batok kanako, ang akong mga kabatok ug mga kaaway, sila mangapandol ug mangapukan.
Ang mga mata sa tawo nga maalamon anaa sa iyang ulo, ug ang buangbuang naglakaw sa kangitngit, ug bisan pa niana, akong nasayran nga usa lamang ang dangatan nilang tanan.
Himayaa ang Ginoo nga imong Dios sa dili pa siya magpadala ug kangitngit, sa dili pa mapandol ang inyong mga tiil sa ngiob nga kabukiran, ug samtang mangita kamo sa kahayag, iya kining gihimo nga kangitngit, ug gihimo kini nga hilabihang kangitngit.
Apan ang Ginoo nag-uban kanako sama sa usa ka kahadlokan nga manggugubat; busa ang mga naglutos kanako mapandol, dili sila makabuntog kanako. Sila maulawan pag-ayo, kay sila dili molampos. Ang ilang dayon nga kaulawan dili gayod makalimtan.
Gisulti niya kining mga butanga ug unya miingon siya kanila, “Ang atong higala nga si Lazaro natulog apan moadto ako aron sa pagpukaw kaniya gikan sa pagkatulog.”
Si Jesus mitubag, “Dili ba aduna may napulo ug duha ka takna sa usa ka adlaw? Si bisan kinsa nga maglakaw panahon sa adlaw, dili mapandol kay siya nagtan-aw man sa kahayag niining kalibotana.