Unya kami nga imong katawhan, ang mga karnero sa imong sibsibanan, magpasalamat kanimo hangtod sa kahangtoran; kami magdayeg kanimo kanunay gikan sa kaliwatan ngadto sa kaliwatan.
Kay siya mao ang atong Dios, ug kita ang katawhan sa iyang sibsibanan, ug mga karnero sa iyang kamot. Niining adlawa mamati lamang unta kamo sa iyang tingog!
Kitang tanan sama sa mga karnero nga nangasaag; ang matag usa kanato misimang ngadto sa iyang kaugalingon nga dalan; ug gibutang sa Ginoo diha kaniya ang kasal-anan natong tanan.
Sama sa panon alang sa halad, sama sa panon didto sa Jerusalem sa iyang gitakda nga mga kasaulogan, ang mga awaaw usab nga mga siyudad mapuno sa mga panon sa mga tawo. Unya sila makaila nga ako mao ang Ginoo.”
“Sa pagkatinuod gayod, sultihan ko kamo nga ang tawo nga mosulod sa toril nga dili moagi sa pultahan apan mokatkat hinuon ug laing kaagian, kana siya kawatan ug tulisan.