Ang among katigulangan, sa dihang didto sila sa Ehipto, wala makasabot sa kahibulongan nimong mga buhat; wala sila mahinumdom sa kadagaya sa imong gugmang walay paglubad, kondili nagmasukihon batok sa Labing Halangdon, didto sa Dagat nga Pula.
Ang mga iro dako ug kaon, sila dili gayod matagbaw. Ang mga tigbantay sa karnero usab walay panabot; sila misimang ngadto sa kaugalingon nilang mga dalan, ang matag usa sa iyang kaugalingong kaayohan, ang usa ug ang tanan.
Daghan ang maghinlo sa ilang kaugalingon ug magpaputi sa ilang kaugalingon, ug mangaulay apan ang daotan magbuhat ug daotan, ug walay bisan kinsa sa mga daotan nga makasabot apan ang mga maalamon makasabot.
Ug wala siya magsulti kanila nga dili pinaagi ug sambingay, apan kauban sa iyang mga tinun-an nga silasila lamang, gisaysay niya ang kahulogan niining tanan.
“Kining mga butanga gisulti nako kaninyo pinaagi sa mga sambingay apan moabot ang panahon nga ako dili na magsulti kaninyo pinaagi sa mga sambingay kondili magsugilon kaninyo sa dayag gayod mahitungod sa Amahan.
Ang tawo nga kalibotanon dili modawat sa mga butang sa Espiritu sa Dios, kay alang kaniya kini mga binuang, ug siya dili makahimo pagsabot niini tungod kay kini matugkad lamang sa espirituhanon nga paagi.
Apan nahitabo kini kanila sumala sa tinuod nga sanglitanan: Gibalikan sa iro ang iyang sinuka, ug ang baboy giligo aron lamang mobalik paglunang sa lapok.
Ug kita nasayod nga ang Anak sa Dios mianhi ug mihatag kanato ug salabotan aron kita makaila kaniya nga mao ang matuod ug kita anaa kaniya nga mao ang matuod, diha sa iyang Anak nga si Jesu-Cristo. Kini mao ang matuod nga Dios ug kinabuhi nga dayon.