Unya ang Dios miingon, “Buhaton nato ang tawo sumala sa atong dagway, ingon nga sama kanato. Sila ang maggahom ibabaw sa mga isda sa dagat ug sa mga langgam sa kahanginan, ug sa tanang kahayopan ug sa tanang ihalas nga mananap sa kalibotan ug sa tanan nga nagkamang sa yuta.”
Gibuhat nako ang yuta, ug gibuhat ang tawo sa ibabaw niini; ang akong mga kamot ang nagbuklad sa kalangitan, ug ako ang nagmando sa tanan nilang mga panon.
Kay mao kini ang giingon sa Ginoo, nga nagbuhat sa kalangitan (siya Dios!), nga nag-umol sa yuta ug naghimo niini, (siya nagtukod niini; siya wala maghimo niini nga samok, siya nag-umol niini aron puy-an!): “Ako mao ang Ginoo, ug wala nay lain.
apan alang kanato adunay usa lamang ka Dios, ang Amahan, nga gigikanan sa tanang mga butang ug kita alang kaniya, ug usa lamang ka Ginoo, si Jesu-Cristo, nga pinaagi kaniya mao kita ug ang tanang mga butang.
ug aron ipahayag ngadto sa tanang tawo kon unsa ang laraw sa maong tinago. Sulod sa mga katuigan gitago kini sa Dios nga maoy nagbuhat sa tanang butang,
Tungod sa pagtuo kita makasabot nga ang kalibotan gibuhat pinaagi sa pulong sa Dios, nga tungod niana ang mga butang nga makita gibuhat gikan sa mga butang nga wala madayag.
“Ug ngadto sa anghel sa iglesia sa Laodicea, isulat kini: ‘Mao kini ang mga pulong sa Amen, ang kasaligan ug tinuod nga saksi, ang sinugdanan sa mga binuhat sa Dios:
“Takos ikaw, O among Ginoo ug Dios, sa pagdawat sa himaya ug dungog ug gahom, kay ikaw mao man ang nagbuhat sa tanang butang, ug pinaagi sa imong kabubut-on mitungha ug nangahimo sila.”