Ug sila mogukod kanamo hangtod nga madala namo sila layo gikan sa siyudad kay moingon man unya sila, ‘Nanagan sila gikan sa atong atubangan, sama sa una.’ Busa managan kamo gikan kanila.
Ang kaaway miingon, ‘Lutoson nako, gukdon nako, bahinbahinon nako ang mga inilog, tagbawon nako ang akong tinguha diha kanila. Bakyawon nako ang akong espada; ang akong kamot maglaglag kanila.’
Tungod kay ang silot batok sa daotan nga buhat wala man himoa dayon, ang kasingkasing sa mga anak sa mga tawo hingpit nga nahiluna sa pagbuhat ug daotan.
Kay ang tawo wala mahibalo sa iyang panahon. Sama sa mga isda nga nakuha sa usa ka daotan nga baling, ug sama sa mga langgam nga nadakpan sa lit-ag, ang mga anak sa mga tawo usab malit-ag sa panahon nga daotan, sa diha nga kini mahitabo kanila sa kalit.
Ako ug ang tanang katawhan nga ania uban kanako, moduol sa siyudad. Ug sa diha nga mogula sila sa pag-asdang kanamo, sama sa una, managan kami gikan sa ilang atubangan.
Unya ang mga kaliwat ni Benjamin miingon, “Sila nangapukan sa atong atubangan sama sa una.” Apan ang katawhan sa Israel miingon, “Manibog kita ug dad-on nato sila gikan sa siyudad ngadto sa mga dalan.”