Apan ang Dios miingon kang Jonas, “Maayo ba ang imong gibuhat, nga ikaw nasuko tungod sa tanom?” Ug siya miingon, “Maayo ang akong gibuhat sa pagkasuko, kasuko nga igo nga ikamatay.”
Si Ahab mipauli sa iyang balay nga masulub-on ug wala mahimuot tungod sa pulong nga gisulti kaniya ni Nabot nga Jesreelhanon kay siya miingon, “Dili nako ihatag kanimo ang panulundon sa akong mga katigulangan.” Ug siya mihigda sa iyang higdaanan ug gilingiw ang iyang nawong ug wala mokaon.
Ikaw nga nagkuniskunis sa imong kaugalingon diha sa imong kapungot, biyaan ba ang kalibotan tungod kanimo, balhinon ba ang bato gikan sa nahimutangan niini?
Sa diha nga misidlak na ang adlaw, nag-andam ang Dios ug usa ka init nga hangin sa silangan ug ang adlaw miigo sa ulo ni Jonas nga tungod niana siya naluya ug naghangyo nga mamatay na lamang unta ug siya miingon, “Maayo pa alang kanako nga mamatay kay sa mabuhi.”
Kay ang diosnon nga kasubo mosangpot sa paghinulsol nga modangat ngadto sa kaluwasan ug dili magdala ug pagbasol, apan ang kasubo nga kalibotanon mosangpot sa kamatayon.
Ug nianang mga adlawa ang mga tawo mangita sa kamatayon apan dili sila makakaplag niini, mangandoy sila nga unta mangamatay apan ang kamatayon molikay kanila.