Si Ahab mipauli sa iyang balay nga masulub-on ug wala mahimuot tungod sa pulong nga gisulti kaniya ni Nabot nga Jesreelhanon kay siya miingon, “Dili nako ihatag kanimo ang panulundon sa akong mga katigulangan.” Ug siya mihigda sa iyang higdaanan ug gilingiw ang iyang nawong ug wala mokaon.
Unya si Jonas mipahawa sa siyudad, ug milingkod siya dapit sa silangan sa siyudad, ug didto naghimo ug usa ka balongbalong alang sa iyang kaugalingon. Milingkod siya sa ilalom niini diha sa landong hangtod nga makita niya kon unsa ang mahitabo sa siyudad.
Apan ang Dios miingon kang Jonas, “Maayo ba ang imong gibuhat, nga ikaw nasuko tungod sa tanom?” Ug siya miingon, “Maayo ang akong gibuhat sa pagkasuko, kasuko nga igo nga ikamatay.”
“Si Aaron itipon na sa iyang katawhan, kay dili siya makasulod sa yuta nga akong gihatag sa katawhan sa Israel, tungod kay nagmasupilon kamo sa akong pulong didto sa katubigan sa Meriba.
Wala ba diay akoy katungod sa paggamit sa akong mga kabtangan sumala sa akong kabubut-on? O imo ba diay akong bagutbotan tungod sa akong pagkamahinatagon?’