Apan siya gayod mipanaw ug balig usa ka adlaw ngadto sa kamingawan, ug miadto ug milingkod sa ilalom sa usa ka kahoy nga enebro, ug siya nangayo nga siya mamatay unta ug miingon, “Igo na; karon, O Ginoo, kuhaa ang akong kinabuhi, kay ako dili man maayo kay sa akong katigulangan.”
Ang kamatayon maoy palabihon kay sa kinabuhi sa tanang mga salin nga nahibilin niining daotang panimalay sa tanang mga dapit diin didto giabog nako sila, nag-ingon ang Ginoo sa mga panon.
Sa diha nga misidlak na ang adlaw, nag-andam ang Dios ug usa ka init nga hangin sa silangan ug ang adlaw miigo sa ulo ni Jonas nga tungod niana siya naluya ug naghangyo nga mamatay na lamang unta ug siya miingon, “Maayo pa alang kanako nga mamatay kay sa mabuhi.”
Apan wala ako magpahimulos sa bisan usa niining maong mga butang, ug wala ako magsulat niini aron maangkon kini. Kay maayo pa alang kanako nga mamatay kay sa kuhaan ako sa unsay akong ikapasigarbo.