Human niining mga butanga, ang pulong sa Ginoo miabot kang Abram pinaagi sa usa ka panan-awon, “Ayaw kahadlok, Abram, ako mao ang imong taming ug ang imong ganti dako kaayo.”
ayaw kahadlok, kay ania ako uban kanimo, ayaw kabalaka, kay ako mao ang imong Dios; lig-onon ko ikaw ug tabangan ko ikaw, ituboy ko ikaw pinaagi sa akong madaogon nga tuong kamot.
Pag-awit, O kalangitan, kay ang Ginoo naghimo niini; singgit, mga kahiladman sa yuta; hunat sa pag-awit, O mga kabukiran, O lasang, ug ang matag kahoy nga anaa niini! Kay ang Ginoo naglukat kang Jacob ug himayaon diha sa Israel.
“Ayaw kahadlok, kay ikaw dili maulawan; ayaw kalibog, kay ikaw dili pakaulawan; kay ikaw malimot sa kaulawan sa imong pagkabatan-on, ug ang kaulawan sa imong pagkabiyuda dili na nimo mahinumdoman.
“Kay kamo manggula diha sa kalipay, ug mandoan diha sa pakigdait; ang kabukiran ug ang kabungtoran sa imong atubangan manghugyaw sa pag-awit, ug ang tanang kakahoyan sa kapatagan mopakpak sa ilang mga kamot.
“Akong ipalayo gikan kanimo ang anaa sa amihanan ug abogon kini ngadto sa uga ug mingaw nga yuta, ang atubangan niini ngadto sa dagat sa silangan, ug ang luyo niini ngadto sa dagat sa kasadpan; ang isog ug hugaw nga baho niini mangalisbo. Siya gayod nagbuhat ug dagkong mga butang!
“Kamo mangaon diha sa kadagaya ug mangatagbaw, ug magdayeg sa ngalan sa Ginoo nga inyong Dios, nga nagbuhat sa mga kahibulongan nganha kaninyo, ug ang akong katawhan dili na gayod maulawan.
“Kay pangutana karon mahitungod sa mga panahon nga miagi, nga diha kaniadto kaninyo, sukad sa adlaw nga gibuhat sa Dios ang tawo sa kalibotan, ug pangutana gikan sa usa ka tumoy sa langit ngadto sa lain, kon ang ingon niana ka dakong butang nahitabo ba o nadungog.
Kahadloki lamang ang Ginoo ug alagari siya nga matinud-anon uban sa tibuok ninyong kasingkasing, kay hunahunaa kon unsa ka dako ang mga butang nga iyang gihimo alang kaninyo.