Kay gikan sa Jerusalem mogula ang usa ka salin, ug gikan sa bukid sa Zion, usa ka panon nga nagpabiling buhi. Ang mainitong tinguha sa Ginoo maghimo niini.
Apan ang gugmang walay paglubad sa Ginoo naggikan sa walay sinugdan hangtod sa walay kataposan ngadto kanila nga may kahadlok kaniya, ug ang iyang pagkamatarong ngadto sa mga anak sa mga anak;
kay gikan sa Jerusalem mogula ang usa ka salin, ug gikan sa Bukid sa Zion mogawas ang usa ka pundok sa mga nahibilin. Ang mainitong tinguha sa Ginoo sa mga panon maghimo niini.
Ang Ginoo mogula sama sa usa ka gamhanan nga tawo, sama sa tawo sa gubat siya mangisog pag-ayo; siya mosinggit, siya mosinggit ug kusog; siya magpakita sa iyang kaugalingon nga kusgan batok sa iyang mga kaaway.
Ang mga langyaw magtukod sa imong mga kuta, ug ang ilang mga hari mag-alagad kanimo; kay diha sa akong kaligutgot gisamaran ko ikaw, apan tungod sa akong maayong kabubut-on gikaluy-an ko ikaw.
Sud-ong gikan sa langit, ug tan-aw, gikan sa imong balaan ug mahimayaong pinuy-anan. Hain na man ang imong pagkamainiton ug ang imong pagkagamhanan? Ang pangandoy sa imong kasingkasing ug ang imong kaluoy gihikaw kanako.
Sa tanan nilang mga kasakitan siya gisakit, ug giluwas sila sa anghel sa iyang atubangan; diha sa iyang gugma ug sa iyang kaluoy, sila gitubos niya; sila gidala niya ug iyang gikugos sila sa tanang mga adlaw sa kanhing panahon.
Si Ephraim ba ang akong minahal nga anak? Siya ba ang akong pinanggang anak? Kay sa makadaghan nga ako magsulti batok kaniya, ako nahinumdom pa gihapon kaniya. Busa ang akong kasingkasing nangandoy kaniya; kaluy-an gayod nako siya, nag-ingon ang Ginoo.
Busa ang anghel nga nakigsulti kanako miingon kanako, ‘Singgit, mao kini ang giingon sa Ginoo sa mga panon: Ako nangabubho pag-ayo tungod sa Jerusalem ug tungod sa Zion.
Ug siya mitindog ug miadto sa iyang amahan. Apan samtang didto pa siya sa layo, nakita siya sa iyang amahan ug kini giabot ug kaluoy, ug midagan ug migakos kaniya ug mihalok kaniya.
Kay ang Ginoo maghatag ug hustisya sa iyang katawhan ug maluoy sa iyang mga sulugoon, sa dihang makita niya nga ang ilang kusog nawala ug walay nahibilin, ulipon o gawasnon.
“Dayega ang iyang katawhan, O mga nasod; kay siya manimalos sa dugo sa iyang mga sulugoon, ug manimalos sa iyang mga kabatok, ug magbayad sa sala sa iyang yuta, alang sa iyang katawhan.”
Tan-awa, giisip nato nga bulahan ang nag-antos. Nakadungog kamo mahitungod sa pagkamainantoson ni Job, ug nakita ninyo ang katuyoan kaniadto sa Ginoo, unsa gayod ka mapuanguron ug ka maluluy-on sa Ginoo.