Ang paras nalaya, ug ang kahoyng igera nalawos. Ang granada, ang palma ug ang mansanas, ang tanang kahoy sa kaumahan nangalaya; ang kalipay nawala gikan sa mga anak sa mga tawo.
Sama sa usa ka kahoy nga mansanas taliwala sa kalasangan, mao usab ang akong hinigugma taliwala sa kalalakin-an. Sa dakong kalipay mipasilong ako sa iyang landong, ug ang iyang bunga tam-is sa akong pagtilaw.
Ug gikuha ang kasadya ug ang kalipay gikan sa mabungahon nga uma; ug didto sa parasan walay alawiton nga giawit, walay singgit nga gipatugbaw; wala nay tigpuga nga nagpuga sa bino diha sa pug-anan; ang singgit gipahunong.
Imong gipadaghan ang nasod, imong gipatubo ang kalipay niini; sila nangalipay sa imong atubangan sama sa kalipay sa pag-ani, sama sa mga tawo nga nangalipay sa ilang pagbahin sa inilog.
Ang kamaya ug kalipay gikuha gikan sa mabungahon nga yuta sa Moab; gipahunong nako ang bino gikan sa mga pug-anan sa bino; walay nagyatak niini uban ang pagsinggit sa kalipay; ang pagsinggit dili singgit sa kalipay.
Ang mga trigo anaa pa ba sa kamalig? Ang paras, ang igos, ang granada ug ang kahoyng olibo, wala pa ba gihapon mobunga? Sukad niining adlawa, ako magpanalangin kaninyo.”
Badlongon nako ang dulon tungod kaninyo aron dili na kini maglaglag sa mga bunga sa inyong yuta, ug ang inyong paras sa yuta dili mapakyas sa pagpamunga, nag-ingon ang Ginoo sa mga panon.
Unya miabot sila sa Walog sa Escol ug didto nagputol sila ug usa ka sanga uban ang usa ka pungpong nga ubas, ug giyayongan nila kini sa usa ka yayongan taliwala sa duha ka tawo. Nagdala usab sila ug mga granada ug mga igos.