Busa ako miingon, “Lingiw gikan kanako, pahilaka ako ug pait nga mga luha, ayaw paghago sa paghupay kanako tungod sa kalaglagan sa anak nga babaye sa akong katawhan.”
Apan kon kamo dili mamati, ang akong kalag mohilak sa tago tungod sa inyong garbo; ug ang akong mga mata mohilak pag-ayo ug magpaagas sa mga luha, kay ang panon sa Ginoo nabihag.
“Isulti kanila kining pulonga: ‘Paagasa ang mga luha sa akong mga mata sa adlaw ug gabii, ug ayaw kini pahunonga, kay ang ulay nga anak sa akong katawhan nasamdan sa usa ka dakong samad, sa hilabihan ka kusog nga hampak.
“Apan gikan sa among pagkabatan-on ang butang nga makauulaw naglamoy sa tanan nga gihagoan sa among mga amahan, ang ilang mga panon sa karnero, ang ilang mga baka, ang ilang mga anak nga lalaki ug ang ilang mga anak nga babaye.
Manghigda kami sa among kaulawan, magpatabon kami sa among pagkatinamay, kay nakasala kami batok sa Ginoo nga among Dios, kami ug ang among mga katigulangan, gikan sa among pagkabatan-on bisan hangtod niining adlawa; ug kami wala magtuman sa tingog sa Ginoo nga among Dios.”
Ang katalagman nagsunod sa katalagman, ang tibuok nga yuta nalaglag. Sa kalit ang akong mga tolda nangalumpag, ang akong mga tabil sa usa lamang ka pagpamilok.
O anak sa akong katawhan, pagsul-ob ug sako ug ligid sa abo; pagsubo nga daw alang sa bugtong anak, ang labing pait nga pagbangutan; kay sa kalit ang tiglaglag moanhi kanato.
O katubigan unta ang akong ulo, ug ang akong mga mata tuboran sa mga luha, aron ako maghilak adlaw ug gabii tungod sa mga nangamatay sa anak nga babaye sa akong katawhan!
“Himoa ang paghilak ug ang pagminatay alang sa kabukiran, ug pagbangutan alang sa sibsibanan sa kamingawan, tungod kay naawaaw na kini mao nga wala nay moagi niini, ug ang pag-inga sa mga baka dili na madungog; ang mga langgam sa kalangitan ug ang mga mananap namiya ug nangahanaw.
Pamatia, O mga kababayen-an, ang pulong sa Ginoo, ipadawat sa inyong mga igdulungog ang pulong sa iyang baba; tudloi sa pagbangutan ang inyong mga anak nga babaye, ug awit sa lubong sa matag silingan niya.
Maghilak siya sa hilabihan sa kagabhion, mga luha anaa sa iyang mga aping; sa tanan niyang mga hinigugma walay usa nga mohupay kaniya; ang tanan niyang mga higala nagluib kaniya, sila nangahimong mga kaaway niya.
Ang akong mga mata naluya sa paghinilak; ang akong kalag nasamok; ang akong kasingkasing nabubo ngadto sa yuta tungod sa pagkalaglag sa anak nga babaye sa akong katawhan, tungod kay ang mga bata ug ang mga masuso gipanguyapan diha sa kadalanan sa siyudad.
Unsay akong ikasulti kanimo, unsay ikatandi kanimo, O anak nga babaye sa Jerusalem? Unsa ba ang akong ikatandi kanimo aron ako makahupay kanimo, O anak nga ulay sa Zion? Kay dako sama sa dagat ang imong pagkalaglag; kinsay makaayo kanimo?
Tuaw sa makusog ngadto sa Ginoo! O anak nga babaye sa Zion! Paagasa ang mga luha sama sa usa ka suba sa adlaw ug gabii! Ayaw hatagi ug pahulay ang imong kaugalingon, ang imong mga mata walay pahulay!
Busa mao kini ang giingon sa Ginoo, ang Dios sa mga panon, ang Ginoo, “Diha sa tanang kadalanan aduna unyay pagminatay; ug diha sa tanang mga dalan sila moingon, ‘Alaot! Alaot!’ Tawgon nila ang mga mag-uuma aron sa pagsubo ug sa pagminatay kadtong batid sa pagbangutan;