Ako miingon sa hari, “Mabuhi unta ang hari hangtod sa kahangtoran! Nganong dili man masulob-on ang akong nawong nga ang siyudad, ang dapit sa mga lubnganan sa akong mga katigulangan, nahimong kamingawan ug ang mga ganghaan niini naguba sa kalayo?”
“Isulti kanila kining pulonga: ‘Paagasa ang mga luha sa akong mga mata sa adlaw ug gabii, ug ayaw kini pahunonga, kay ang ulay nga anak sa akong katawhan nasamdan sa usa ka dakong samad, sa hilabihan ka kusog nga hampak.
Wala ako modagan gikan sa akong pagpangalagad kanimo ingon nga tigbantay, o mangandoy sa adlaw sa kalisdanan; ikaw nahibalo: ang migula sa akong mga ngabil diha sa atubangan sa imong nawong.
Ang akong kaguol, ang akong kaguol! Naglimbaglimbag ako sa kasakit! Daw mapikas ang akong kasingkasing! Ang akong kasingkasing gikulbaan pag-ayo; dili ako makahimo sa paghilom; kay akong nadungog ang tingog sa trumpeta, ang pasidaan alang sa gubat.
O katubigan unta ang akong ulo, ug ang akong mga mata tuboran sa mga luha, aron ako maghilak adlaw ug gabii tungod sa mga nangamatay sa anak nga babaye sa akong katawhan!