Diha sa tibuok hawan nga kabungtoran sa kamingawan, ang mga tiglaglag nangabot; kay ang espada sa Ginoo milamoy gikan sa usa ka tumoy sa yuta ngadto sa pikas sa yuta; walay usa nga adunay kalinaw.
Gisalikway ba gayod nimo ang Juda? Giayran ba sa imong kalag ang Zion? Nganong gisamaran man nimo kami, nga tungod niana walay kaayohan alang kanamo? Nangita kami ug kalinaw, apan walay maayo nga miabot; alang sa panahon sa pagkaayo, apan kalisang hinuon.
Unya ako miingon, “Ah, Ginoong Dios, sa pagkatinuod gilimbongan gayod nimo kining katawhan ug ang Jerusalem, nga nag-ingon, ‘Kini magmaayo alang kaninyo,’ apan diay ang espada milagbas ngadto sa ila gayong kinabuhi.”
Sa diha nga ang mga tawo mag-ingon, “Kalinaw ug kasigurohan,” unya sa kalit moabot kanila ang pagkalaglag sama sa kasakit sa babaye nga nagbati, ug sila dili makaikyas.