Busa ang Ginoo nag-ingon, ang Ginoo sa mga panon, ang Gamhanan sa Israel, “Ah, ipahungaw nako ang akong kasuko ngadto sa akong mga kaaway, ug manimalos ako sa akong mga kabatok.
Taliwala sa hamis nga mga bato sa walog anaa ang inyong bahin; kini sila, kini mao ang imong pahat; ngadto kanila ikaw nagbubo ug halad nga ilimnon, ikaw nagdala ug halad nga pagkaon. Malukmay ba lamang ako tungod niining mga butanga?
Busa mao kini ang giingon sa Ginoo, ang Dios sa Israel, mahitungod sa mga tigbantay nga nag-atiman sa akong katawhan: “Inyong gipatibulaag ang akong panon ug giabog sila, ug wala kamo magtagad kanila. Busa, ako magtagad kaninyo tungod sa daotan ninyong mga buhat, nag-ingon ang Ginoo.
Kining siyudara naghagit sa akong kasuko ug kapungot sukad sa adlaw nga gitukod kini hangtod niining adlawa, nga tungod niini wagtangon nako kini gikan sa akong panan-aw,
Ang Ginoo wala na makaantos sa inyong mga daotan buhat ug sa mga dulumtanan nga inyong nahimo, busa ang inyong yuta nahimong biniyaan, ug awaaw ug usa ka tunglo walay nagpuyo, ingon niining adlawa.
Dili ba nako sila silotan tungod niining mga butanga? nag-ingon ang Ginoo, ug dili ba nako ipanimalos ang akong kaugalingon nganha sa usa ka nasod nga sama niini?”
Busa ako napuno sa kaligutgot sa Ginoo; gikapoyan na ako sa pagpugong niini. “Ibubo kini nganha sa mga kabataan diha sa kadalanan, ug nganha sa mga batan-ong lalaki usab; ang bana ug ang asawa kuhaon, ang tigulang ug ang mga tigulang na kaayo.
Kay mao kini ang giingon sa Ginoo sa mga panon: “Pamutla ninyo ang iyang mga kahoy; paghimo ug bundo alang sa pagsulong batok sa Jerusalem. Kini mao ang siyudad nga kinahanglang silotan; walay bisan unsa diha kaniya kondili pagpangdaogdaog.
Ang ilang dila usa ka udyong nga makamatay; kini nagsulti nga malimbongon; pinaagi sa iyang baba ang matag usa nagsulti nga makigdaiton sa iyang isigkatawo, apan diha sa iyang kasingkasing siya naglaraw ug pagpangatang kaniya.
Ang silot sa imong kalapasan, O anak nga babaye sa Zion, natuman na, siya dili na modala kanimo pag-usab ngadto sa pagkabinihag; apan ang imong kasal-anan, anak nga babaye sa Edom, iyang silotan, ibutyag niya ang imong mga sala.
Ang akong mata dili maglaktaw o maluoy silotan kamo nako sumala sa inyong mga pamaagi samtang ang inyong mga dulumtanan anaa sa inyong taliwala. Unya kamo makaila nga ako, ang Ginoo, mao ang naghampak.
Silotan nako siya tungod sa mga adlaw sa mga Baal nga alang niini nagsunog siya ug insenso ug nagdayandayan sa iyang kaugalingon pinaagi sa iyang ariyos ug sa alahas ug miapas sa iyang mga hinigugma ug nalimot kanako, nag-ingon ang Ginoo.
Sila nahigugma sa paghalad ug inihaw; sila naghalad ug unod ug nagkaon niini, apan ang Ginoo walay kalipay niini. Karon iyang hinumdoman ang ilang kasal-anan ug silotan ang ilang mga sala, sila mamalik ngadto sa Ehipto.
Ug dad-an ko kamo ug espada nga manimalos sa pagsupak ninyo sa akong kasabotan ug tigomon kamo sa inyong mga lungsod ug magpadala ako ug kamatay sa taliwala ninyo ug itugyan kamo ngadto sa kamot sa kaaway.
Ang Ginoo abubhoan nga Dios ug manimalos, ang Ginoo manimalos ug puno sa kapungot; ang Ginoo manimalos sa iyang mga kaaway ug nagtipig ug kaligutgot alang sa iyang mga kaaway.
Akoa ang panimalos, ug ang bayad, alang sa panahon nga ang ilang tiil madalin-as; kay ang adlaw sa ilang katalagman nagkaduol na ug ang ilang kalaglagan moabot sa kalit lamang.
“Dayega ang iyang katawhan, O mga nasod; kay siya manimalos sa dugo sa iyang mga sulugoon, ug manimalos sa iyang mga kabatok, ug magbayad sa sala sa iyang yuta, alang sa iyang katawhan.”