Siya dili labaw kanako niining balaya ug walay bisan unsa nga butang nga iyang gihikaw kanako gawas kanimo, kay ikaw mao ang iyang asawa. Busa unsaon nako paghimo niining dakong pagkadaotan ug sala batok sa Dios?”
“Ayaw kaibog sa balay sa imong isigkatawo. Ayaw kaibog sa asawa sa imong isigkatawo o sa iyang sulugoon nga lalaki o sa iyang sulugoon nga babaye o sa iyang baka o sa iyang asno o sa bisan unsang butang nga iya sa imong isigkatawo.”
Nakita nako ang imong mga dulumtanan, ang imong mga pagpanapaw ug ang imong mga pagbahihi, ang kalaw-ay sa imong pagpakighilawas, diha sa mga bungtod sa kaumahan. Alaot ikaw, O Jerusalem! Unsa ba ka dugay hangtod nga ikaw mahimo nga hinlo?”
Kay ang yuta napuno sa mga mananapaw; tungod sa tunglo ang yuta nagsubo ug ang mga sibsibanan sa kamingawan nangauga. Ang ilang gisubay daotan, ug ang ilang kusog dili matarong.
tungod kay nagbinoang man sila sa Israel, nanapaw sila sa mga asawa sa ilang mga isigkatawo, ug nagsulti ug mga bakak nga pulong sa akong ngalan nga wala nako isugo kanila. Ako mao ang nahibalo ug ang saksi, nag-ingon ang Ginoo.”
“Bisan ug kamo naglipay, bisan ug kamo nagmaya, O tigpanglungkab sa akong panulundon, bisan ug kamo mapatuyangon sama sa usa ka nating baka diha sa sagbot ug magbahihi sama sa laki nga mga kabayo,
Aduna unta akoy usa ka balay didto sa kamingawan alang sa mga tawong nagpanaw, aron ako makabiya sa akong katawhan ug mopalayo gikan kanila! Kay silang tanan mga mananapaw, usa ka katilingban sa mabudhiong mga tawo.
Adunay naghimo ug mga dulumtanan uban sa asawa sa iyang silingan, adunay nagpasipala sa iyang umagad nga babaye ug adunay nagpasipala sa iyang igsoong babaye, anak sa iyang amahan.
“ ‘Ayaw usab kamo kaibog sa asawa sa inyong isigkatawo ug ayaw tinguhaa ang pag-angkon sa balay sa inyong isigkatawo o sa iyang yuta o sa iyang sulugoong lalaki o sa iyang sulugoong babaye o sa iyang baka o sa iyang asno o sa bisan unsang butang nga iya sa inyong isigkatawo.’