Ang Ginoo maghukom sa mga kadagkoan ug sa mga pangulo sa iyang katawhan, “Kamo mao ang naglamoy sa parasan, ang inilog sa mga kabos anaa sa inyong mga balay.
Matarong ikaw, O Ginoo, sa dihang nagmulo ako nganha kanimo; apan mangamuyo ako kanimo mahitungod sa akong kahimtang. Ngano nga mouswag man ang dalan sa daotan? Ngano nga molambo man ang tanan nga mabudhion?
Nianang adlawa akong silotan kadtong tanan nga nanglukso sa tugkaran, ug kadtong nagpuno sa balay sa ilang agalon uban ang pagpanglupig ug pagpanglimbong.”
Ug siya misinggit sa kusog nga tingog nga nag-ingon, “Nagun-ob na, nagun-ob na ang bantogang Babilonia! Ug nahimo na siyang puluy-anan sa mga demonyo, ug tagoanan sa tanang hugawng espiritu, ug tagoanan sa tanang langgam nga hugaw ug tagoanan sa tanang mananap nga hugaw ug dulumtanan