Apan sila nagpadayon sa pagbugalbugal sa mga sinugo sa Dios ug gitamay ang iyang mga pulong ug nagbugalbugal sa iyang mga propeta hangtod nga ang kapungot sa Ginoo misilaob batok sa iyang katawhan, hangtod nga wala nay mahimo.
Ang buangbuang nag-ingon diha sa iyang kasingkasing, “Walay Dios.” Dunot sila, nagbuhat ug mga buhat nga dulumtanan, walay si bisan kinsa nga nagbuhat ug maayo.
kay tingali unya ug ako mabusog, ug maglimod kanimo, ug mag-ingon, “Kinsa ba ang Ginoo?” o tingali unya ug mahimo akong kabos ug mangawat, ug magpasipala sa ngalan sa akong Dios.
Aduna ba diha sa mga diosdios sa mga nasod nga makapadala ug ulan? O makahatag ba ang langit ug ulan? Dili ba ikaw man, O Ginoo nga among Dios? Among gibutang ang among paglaom kanimo, kay ikaw man maoy nagbuhat niining tanang mga butang.
Sila wala moingon, ‘Hain man ang Ginoo nga nagkuha kanato gikan sa yuta sa Ehipto, nga nagmando kanato didto sa kamingawan, sa usa ka yuta nga kamingawan ug mga gahong, sa yuta sa hulaw ug sa hilabihan nga kangitngit, sa usa ka yuta nga walay moagi, ug walay tawong nagpuyo?’
Dad-on usab nako pagbalik nganhi niining dapita si Jeconias nga anak ni Jehoiakim, ang hari sa Juda, ug ang tanang mga binihag sa Juda nga miadto sa Babilonia, nag-ingon ang Ginoo, kay akong balion ang yugo sa hari sa Babilonia.”
Unya ako miingon, “Ah, Ginoong Dios, sa pagkatinuod gilimbongan gayod nimo kining katawhan ug ang Jerusalem, nga nag-ingon, ‘Kini magmaayo alang kaninyo,’ apan diay ang espada milagbas ngadto sa ila gayong kinabuhi.”
Sa dihang nahuman si Jeremias pagsulti ngadto sa tibuok katawhan sa tanang mga pulong sa Ginoo nga ilang Dios, nga niini gipadala siya sa Ginoo nga ilang Dios ngadto kanila,
ang mga propeta nagpropesiya ug bakak, ug ang mga pari nagmando diha sa ilang kaugalingong kagahom; ang akong katawhan nahigugma nga maingon niana, apan unsay inyong buhaton kon ang kataposan moabot?
Sila nagsulti sa kabakakan ug nagpropesiya ug bakak nga nag-ingon, ‘Ang Ginoo nag-ingon,’ apan ang Ginoo wala magpadala kanila ug sila nagpaabot kaniya nga motuman sa ilang pulong.
Kon ang usa ka tawo magsuroysuroy nga magsulti ug walay hinungdan ug mga bakak, nga nag-ingon, “Ako magsangyaw kanimo mahitungod sa bino ug sa ilimnon,” siya mahimo nga tigsangyaw niini nga katawhan!
Ang mga pangulo niini naghukom alang sa suborno, ang mga pari niini nagtudlo alang sa suhol, ang mga propeta niini nagpropesiya alang sa salapi; bisan pa niini sila nagsandig sa Ginoo ug nag-ingon, “Dili ba ang Ginoo ania taliwala kanato? Walay kadaot nga moabot kanato.”
ang tawo nga sa dihang makadungog siya sa mga pulong niini nga tunglo, nagpanalangin sa iyang kaugalingon sulod sa iyang kasingkasing nga nag-ingon, ‘Makabaton ako ug pakigdait, bisan pa ug naglakaw ako sa kagahi sa akong kasingkasing.’ Naghatod kini ngadto sa katalagman sa umog ug sa uga.
Ang nagtuo sa Anak sa Dios nagbaton sa pamatuod diha sa iyang kaugalingon. Ang wala magtuo sa Dios, naghimo kaniya nga bakakon, kay wala man niya tuohi ang pamatuod nga gihimo sa Dios mahitungod sa iyang Anak.
Ug tan-awa, kon kana moagi sa agianan sa iyang kaugalingong yuta ngadto sa Bet-semes, siya mao ang naghimo kanato niining dakong kadaot. Apan kon dili, kita makahibalo nga dili ang iyang kamot ang naghampak kanato, nahitabo kini kanato sumala sa kahigayonan.”