Ug ipahiuli nako ang imong mga maghuhukom sama sa una, ug ang imong mga magtatambag sama sa sinugdan. Human niana ikaw tawgon nga siyudad sa pagkamatarong, ang matinumanon nga siyudad.”
Kining siyudara mahimo alang kanako nga usa ka ngalan sa kalipay, usa ka pagdayeg ug usa ka himaya sa atubangan sa tanang mga nasod sa yuta nga makadungog sa tanang kaayohan nga buhaton nako kanila. Sila mangahadlok ug mangurog tungod sa tanang kaayohan ug tanang kauswagan nga akong gihatag niini.
nahanaw na ang kabantog sa Moab. Sa Hesbon naglaraw sila ug daotan batok kaniya, ‘Dali, pukanon nato siya gikan sa iyang pagkanasod!’ Ikaw usab, O Madmen, pahilumon; ang espada maggukod kanimo.
Naunsa nga nadugmok man kini! Naunsa nga nagminatay man sila! Ang Moab mitalikod uban sa kaulaw! Busa ang Moab nahimong usa ka yubitonon ug usa ka kalisangan ngadto sa tanan nga naglibot kaniya.”
“Naunsa ba nga nailog man ang Babilonia, ang gidayeg sa tibuok nga yuta nasikop na! Naunsa ba nga ang Babilonia nahimo man nga kalisangan taliwala sa mga nasod!
ug ang hari miingon, “Dili ba kini mao ang bantogang Babilonia nga akong gitukod ingon nga harianong puluy-anan pinaagi sa akong dakong gahom ug alang sa dungog sa akong pagkahalangdon?”
ug sila magtindog nga magpaantaw tungod sa kalisang nila sa iyang pag-antos, ug mag-ingon, “Alaot! Alaot! ikaw nga bantogang siyudad, ikaw nga gamhanang siyudad, O Babilonia! Sulod sa usa lamang ka takna miabot ang hukom batok kanimo.”
