Himoon nako nga mahibulong kanimo ang daghang katawhan; ug ang ilang mga hari mangalisang tungod kanimo, sa diha nga iwarawara nako ang akong espada sa ilang atubangan, ug sila mokurog sa matag gutlo, ang matag usa alang sa iyang kaugalingong kinabuhi, sa adlaw sa imong pagkapukan.
ug sila magtindog nga magpaantaw tungod sa kalisang nila sa iyang pag-antos, ug mag-ingon, “Alaot! Alaot! ikaw nga bantogang siyudad, ikaw nga gamhanang siyudad, O Babilonia! Sulod sa usa lamang ka takna miabot ang hukom batok kanimo.”