Mitungas ang mga anak nga babaye sa Dibon ngadto sa habog nga mga dapit aron sa pagbakho; ang Moab nagminatay tungod sa Nebo, ug tungod sa Medeba. Ang tanang ulo upaw, tanang bungot gikiskisan;
Mahitungod sa Moab. Mao kini ang giingon sa Ginoo sa mga panon, ang Dios sa Israel: “Alaot ang Nebo, kay nalaglag kini! Ang Kiriataim gipakaulawan, kini nailog; ang panalipod gipakaulawan ug nagun-ob;
“Kanaog gikan sa imong himaya, ug lingkod sa uga nga yuta, O lumulupyo sa Dibon! Kay ang tiglaglag sa Moab ania na batok kanimo; iyang gilumpag ang imong mga salipdanan.
Ug akong tuy-oron ang akong kamot batok kanila, ug ang yuta buhaton nga mingaw ug awaaw gikan sa kamingawan paingon sa Ribla, ngadto sa tanan nilang mga puluy-anan. Ug sila makaila nga ako mao ang Ginoo.”
