Ug ako naghunahuna, ‘Human siya makabuhat niining tanan, mobalik siya kanako’; apan wala siya mobalik ug ang iyang malinglahong igsoon nga Juda nakakita niini.
Matarong ikaw, O Ginoo, sa dihang nagmulo ako nganha kanimo; apan mangamuyo ako kanimo mahitungod sa akong kahimtang. Ngano nga mouswag man ang dalan sa daotan? Ngano nga molambo man ang tanan nga mabudhion?
“Wala ba ikaw makamatikod sa gisulti niining katawhan, ‘Ang Ginoo nagsalikway sa duha ka panimalay nga iyang gipili’? Sa ingon gitamay nila ang akong katawhan nga tungod niana dili na sila usa ka nasod sa ilang panan-aw.
Ug ang imong magulang nga babaye mao ang Samaria, nga nagpuyo uban sa iyang mga anak nga babaye dapit sa amihanan nimo. Ug ang imong manghod nga babaye nga nagpuyo dapit sa habagatan mao ang Sodoma uban sa iyang mga anak nga babaye.
Bisan pa niana wala ikaw matagbaw sa pagsunod sa ilang mga pamaagi o sa pagbuhat sumala sa ilang mga dulumtanan. Sa mubo lamang nga panahon nahimo ikaw nga labaw pa ka ngil-ad kay kanila sa tanan nimong nga mga pamaagi.
tungod niini, duha o tulo ka siyudad ang naabot ngadto sa usa ka siyudad aron sa pag-inom ug tubig, ug wala mangatagbaw; apan bisan pa niana, kamo wala mobalik kanako,” nag-ingon ang Ginoo.
Ang Juda dili matinumanon ug ang dulumtanan gibuhat diha sa Israel ug sa Jerusalem, kay ang Juda nagpasipala sa balaang dapit sa Ginoo nga iyang gihigugma ug nangasawa sa anak sa dios nga langyaw.