Ako wala molingkod kauban sa mga naghudyaka, ako wala maglipay; ako milingkod nga nag-inusara kay ang imong kamot diha ibabaw kanako, kay ako gipuno nimo sa kaligutgot.
Bulahan ang tawo nga wala maglakaw subay sa tambag sa mga daotan, o magtindog diha sa dalan sa mga makasasala, o maglingkod sa mga lingkoranan sa mga mayubiton;
Tan-awa, ako nagpahiluna kanimo niining adlawa ibabaw sa kanasoran ug ibabaw sa mga gingharian, sa paglangkat ug sa paggun-ob, sa paglaglag ug sa pagpukan, sa pagtukod ug sa pagtanom.”
Apan kon kamo dili mamati, ang akong kalag mohilak sa tago tungod sa inyong garbo; ug ang akong mga mata mohilak pag-ayo ug magpaagas sa mga luha, kay ang panon sa Ginoo nabihag.
Busa ako napuno sa kaligutgot sa Ginoo; gikapoyan na ako sa pagpugong niini. “Ibubo kini nganha sa mga kabataan diha sa kadalanan, ug nganha sa mga batan-ong lalaki usab; ang bana ug ang asawa kuhaon, ang tigulang ug ang mga tigulang na kaayo.
Dinhi natapos ang maong butang. Mahitungod kanako, si Daniel, ang akong mga hunahuna nakapakuyaw pag-ayo kanako, ug nangluspad ang akong nawong; apan akong gitagoan ang maong butang sulod sa akong hunahuna.
Unya ang anghel sa Ginoo miingon, ‘O Ginoo sa mga panon, hangtod kanus-a ba nga ikaw dili maluoy sa Jerusalem ug sa mga siyudad sa Juda nga imong gikasilagan sulod niining 70 ka tuig?’